شعر در وصف معلم:
در وصف او همان بس که دادار این جهان | آن ذات لم یزل، معلم انسان به آسمان |
بخشید مقامات علم الاسماء را به وی | تا شد ز لطف سرمدیش عالم بکل شیء |
مجرای فیض علم الانسان، کرده تاج او | تا بر فرشته کند فخر، با احتجاج او |
بی هیچ منتی و فقط عشق و صبر و حلم | بر راه ما چراغی منور بنام علم |
وز جان خود بدمد در شعله اش مدام | تا در سیاهی شبهای دیجور و پرظلام |
شاهراه، باز شناسیم از بیراهه و از چاه | حقا که این مقام سزد بر انبیاء راه |
پس ای معلم ای پدر روح و جان من | آسان شود فدای تو این خان و مان من |
شاعر: محمد علی علوی