شعر در وصف معلم:
| در وصف او همان بس که دادار این جهان | آن ذات لم یزل، معلم انسان به آسمان |
| بخشید مقامات علم الاسماء را به وی | تا شد ز لطف سرمدیش عالم بکل شیء |
| مجرای فیض علم الانسان، کرده تاج او | تا بر فرشته کند فخر، با احتجاج او |
| بی هیچ منتی و فقط عشق و صبر و حلم | بر راه ما چراغی منور بنام علم |
| وز جان خود بدمد در شعله اش مدام | تا در سیاهی شبهای دیجور و پرظلام |
| شاهراه، باز شناسیم از بیراهه و از چاه | حقا که این مقام سزد بر انبیاء راه |
| پس ای معلم ای پدر روح و جان من | آسان شود فدای تو این خان و مان من |
شاعر: محمد علی علوی
در سیر و سلوک، استاد کسی است که عقل سالک را می پرورد. پیر کسی است که روح سالک را ارتقاء می دهد، و او که ذات سالک را الهی می کند، ولی الله اعظم است.
انسان در سیر و سلوک عرفان مقربین و در سیر و سلوک نفسانی خود، در مراتب و صفات انسانی رشد می کند تا جایی که صفات الهی در او تجلی پیدا می کند.