علم و دین فرهنگستان جهانی مطالعات تطبیقی در علم و دین، عرفان ناب اسلامی، علم و دین، عرفان مقربین، علم، دین، حکمت ناب شیعی، استاد علوی، علم و دین

رضایت خدا و اولیا الهی، تنها راه رسیدن به سعادت ابدی خدمت، بهترین راه جلب رضایت معبود مفهوم ابتغاء و باغی بودن در رضایت الهی وظیفه ما در مقابل امام زمان (عج) عامل مهم در فراهم آوردن زمینه ظهور حکومت صالحین روایتی از پیامبر اکرم (ص) در مورد شروط اصلاح جامعه ریشه مشکلات کشور طرح یک سوال در ارتباط با چگونگی ارتباط رهبر جامعه و مردم

حال این سوال پیش می­‌آید که در این روایت گفته شده فرد باید دینش را از کتاب و سنت بگیرد، خب همه که کتاب و سنت نمی‌دانند پس اگر این‌طور باشد همه باید عالم ربانی بشوند، همه باید حکیم و فیلسوف و فقیه بشوند چون آخوند شدن هم کافی نیست، آخوندها که همه عالم ربانی نیستند، عالم ربانی مشخصات خاصی دارد. پس در غیر این‌ صورت همه بدبخت هستیم، چون این روایت می‌گوید که هر که دینش را از کتاب و سنت بگیرد به تثبیت دین رسیده و هرکس که از دهان مردم و از افراد بگیرد، سقوط می‌کند. خب ما که عالم ربانی نیستیم و از کتاب و سنت هم نمی‌توانیم بگیریم پس جزء افرادی هستیم که دین را از مردم می‌گیرند؟ خیر، برنامه عرفان مقربین این است که افراد حداقل یک‌ سال در کلاس­ها شرکت کنند و در مرحله اول به ‌یقین و سپس به علم‌الیقین برسند. در تربیت سیستم عرفان مقربین برنامه‌ای است که افراد به علم‌الیقین برسند، به علم‌الیقین رسیدن همان گرفتن اصل از کتاب و سنت است، لازم نیست که همه عالم ربانی شوند بلکه افراد وقتی اصول اصلی را از کتاب و سنت گرفتند، در دینشان تثبیت پیدا می‌کنند.

این همان بحثی است که ما تحت عالم ربانی در کانون علم و دین و جلساتمان مطرح می‌کنیم. عالم ربانی عالمی است که به خدا متصل است، عالمی است که غرق در معارف الهی است، عالمی که نسبت به دنیا و ذخایر دنیا و مقامات دنیایی علاقه‌ای ندارد بلکه اگر رهبری و مدیریت جامعه را به دست گرفته براساس یک تکلیف الهی است که حالا یا این تکلیف الهی را علمای بزرگ بر دوشش گذاشته‌اند یا اگر خودش این تکلیف الهی را احساس کرده است مورد تأیید علما و اولیای الهی است. در غیر این صورت هر کسی نمی‌تواند بگوید که من احساس تکلیف می‌کنم، من احساس وظیفه می‌کنم! باید این خصوصیت در او باشد که اگر احساس تکلیف کرده، آن احساس تکلیف مورد تأیید علمای ربانی و علمای الهی باشد. چنین شخصی ولی خداوند و عالم ربانی می‌شود. کسی که از طرف خداوند مورد تایید است، مورد تصدیق است و خطایی نمی‌کند، اشتباهی نمی‌کند و یک عصمت الهی و معصومیتی از جانب خداوند پیدا می‌کند و عرفان مقربین در مباحث خود تمام حرفش با ملت مسلمان، با کسانی که دنبال حقیقت هستند، دنبال عدالت هستند، دنبال سعادت ابدی هستند، این است که باید بگردید و علمای ربانی را که در سلسله اولیاء هستند پیدا کنید؛ عده‌ای از علمای ربانی در سلسله زمان هستند و یک عده‌ای از آن‌ها در سلسله مکان هستند. علمایی که در سلسله زمان هستند از همین علمایی هستند که اساتیدشان و اساتید آن‌ها و اساتید آن‌ها و...  همین‌طور در طول تاریخ عقب بروید به معصومین(ع) می‌رسید، به سلسله طلایی به یک سلسله جلیله؛ یک سلسله حالا به تعبیر ما ذهبیه. یک سلسله نورانی از علمایی بودند که اهل تقوا بودند، اهل عبادت بودند، اهل اخلاص بودند، اهل علم بودند، اهل نصیحت و خیرخواهی برای عبادالله و بندگان خدا بودند، از علمای کنونی، مراجع بزرگ و قبل از او امام رضوان‌الله‌تعالی‌علیه و قبل از او شخصیتی مثل آیت‌الله بروجردی، مثل بزرگان دیگری که بوده‌اند همین‌طوری گرفته می‌شود می‌رود تا شیخ انصاری و از آن طرف به بحرالعلوم و از آن طرف علامه حلی و شهید اول و شهید ثانی و به سیدبن‌طاووس و شیخ طوسی و به شیخ مفید و همین‌طوری می‌رود تا می‌رسد به کسانی که با امام معصوم(ع) زندگی می‌کردند و از طرف امام معصوم نیابت داشتند مثل عبدالعظیم حسنی و امثال این‌ها که علمایی بوده‌اند که مأمور بودند و وکالت داشتند، وکالت در امور اموال داشتند، وکالت در علم حدیث داشتند، وکالت در فتوا داشتند. این‌ها کسانی بودند که در زمان ائمه بودند و تعدادشان هم کم نبود.

در پیاده روی اربعین حسینی ذره ذره عاشقان حسین به یکدیگر می پیوندند تا بتوانند باز دیگر ارادت خود را به اباعبدالله الحسین اعلام کنند و صمیمانه و با عشق بگویند که ای آقا، جانمان فدای تو و خاندان تو باد.

در این نوشته، مهمترین استدلال‌ها در تفسیر اینکه مهمترین عنصری که در قیام اباعبدالله الحسین(ع) نقش داشته چه بود؟ این تفسیر بر دو پایه عقلی و نقلی است. در این نوشته بر شبهه اینکه دلیل خروج امام حسین علیه السلام ترس کشته شدن بود نیز پاسخ داده خواهد شد. این گروه با تکیه بر اینکه امام علیه السلام در هنگام خروج از مدینه مدام آیه «فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا یَتَرَقَّبُ ۖ قَالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ- آیه ۲۱ سوره قصص» را می خواندند دلیل خروج امام را ترس از کشته شدن می دانند.