یکی از نشانههای علمای ربانی این است که درد دین دارند، عالم ربانی درد دین دارد. درد اقتصاد مردم را ندارد نه اینکه نداشته باشد دارد ولی اصل و مهمترین آنها درد دین است. این دردها مال افرادی است که هدف خلقت را نشناختهاند مهمترین درد آن دردی است که اگر درمان شود همه چیز با آن میآید؛ سعادت دنیا و آخرت میآید، چیزهایی که ما نمیتوانیم درک کنیم؛ یکی از آنها رفاه است، یکی از آنها سلامت است، یکی از آنها امنیت است، یکی از آنها اقتصاد و خوشبختی است، اینها چیزهای دست چندم است که میآید. دین یعنی فرهنگهای اصیل، دین یعنی ارتباط با خداوند، اینها برای یک عالم ربانی مهم است. اگر یک کسی این غصهها را داشت؛ غصهی این را داشت که مردم باید از قوانین تبعیت کنند، مردم باید تقوا داشته باشند، مردم باید شهوترانی نکنند و مردم باید با خدا ارتباط داشته باشند، مردم باید انسانیت و تقوی و اخلاق را در بین خودشان رواج دهند و از اینکه این نیست غصه میخورند این میشود درد دین داشتن، این نشانه عالم ربانی است.
ادامه نوشته »عرفان مقربین سیر و سلوک را در بستر یقین میداند.۱۴۰۱/۰۳/۱۰
در سخنرانی این متن؛ مراتب یقین و رسیدن به یقین اولیه بهطور مختصر بیان شده است. هر مکتبی، برای رشد انسانها روی یک موضوعی کار میکنند؛ یکی روی تقوا، یک روی اخلاص، یکی روی عبادت و... عرفان روی یقین کار میکند، چون یقین اگر زیاد شود همه آنها همراهش میآید. همۀ آنها همراهش میآید. یقین اگر زیاد شود اخلاص میآید. یقین اگر زیاد شود عمل صالح میآید. یقین اگر زیاد شود ایمان میآید. یقین اگر زیاد شود تقوا میآید. این یقین خصلت مهمی است که ما در روایت داریم که میفرمایند: اول اسلام و بعد از اسلام، ایمان است و خداوند هیچچیز در بین بنی آدم کمتر از یقین پخش نکرده است. اگر یقین انسان زیاد شود؛ رشد روحی انسان به سرعت بالا میرود و انسانی که روحش رشد کرده است و حقیقتش متجلی شده است، این انسان به سنخیت با انسان کامل یا همان ولیالله اعظم سلامالله علیه، میرسد و مهمترین خصلتی که در این انسان ایجاد میشود، یقین است.
ادامه نوشته »